Izba Pamięci w Grabowcu przybliża naszych lokalnych ludzi kultury: twórców ludowych, poetów, rzeźbiarzy, malarzy. Na stronie internetowej GOK w zakładce ciekawostki izby pamięci przedstawiamy twórczość naszych twórców. Jako pierwszą prezentujemy poetycką twórczość pani Janiny Wójciuk.
JANINA WÓJCIUK z domu Śleboda, urodzona 16 maja 1920 roku w Krzeszowie. W wieku sześciu lat straciła ojca, który wyjechał za chlebem do Brazylii i nigdy nie wrócił. Kiedy skończyła osiem lat, przeprowadziła się do swojej ciotki do Grabowca. Tu wyszła za mąż, założyła rodzinę i wychowała pięcioro dzieci. Przez całe życie wraz z mężem mieszkali we wsi Grabowiec Górze, tutaj prowadzili gospodarstwo rolne. Od najmłodszych lat bardzo chętnie czytała. Czytanie książek było jej wielką pasją i poświęciła na to każdą wolną chwilę. Szczególnie kochała utwory A. Mickiewicza.
Wiersze pisać zaczęła dość późno. W jej twórczości przeważają utwory refleksyjne, ukazujące piękno przyrody, zmieniających się pór roku i najbliższej okolicy. Sporo wierszy jest o tematyce religijnej. Wiersze Pani Janiny znajdują się w antologii ludowej poezji metafizycznej ” Ziarna wiecznej nadziei” oraz tomiku poezji „Przemijanie” opracowanym przez ZS w Grabowcu w 2004 roku. We wstępie tego tomiku, „twórczość poetycka Pani Janiny Wójciuk jest ciekawa, wyjątkowa i zmuszająca do refleksji. Oto piękno jest w zasięgu ręki, we wszystkim, co nas otacza – ludziach, przyrodzie, zwyczajach ludowych, zwykłych codziennych sprawach. Bardzo istotny w twórczości poetki jest wątek religijny. W prosty a zarazem przejmujący sposób opisuje swoją wielką i niezmierzoną miłość do Boga oraz bezwzględne poddanie się jego woli”. Pani Janina Wójciuk zmarła 31 marca 2017 roku, przeżywszy 96 lat.
Piękno wiosny
Lubię ja wiosnę, zielone pola
Lubię, jak wiosną pachnie las
Lubię, jak ptaki wiosną śpiewają
Jak coś do życia budzi się w nas
Lubię, jak księżyc świeci na niebie
Gdy w maju kwitnie bez
Oczy są moje pełne łez
Lubię wiosną wstawać o świcie
I słuchać śpiewu słowika
Lubię patrzeć, jak słońce wschodzi
I wtedy mię jakaś radość przenika
Radość, a potem smutek niezmierny
Że chce się płakać i śpiewać
Że świat tak piękny i cudny
I nie wszyscy go mogą podziwiać
Lata moje młode
Popłynęły w dal
W sercu pozostała
Wielka tęsknota i żal
Strony moje rodzinne…
Położone nad rzeką
Takie sercu bliskie
A tak z Grabowca daleko.
Gdybym miała skrzydła
Nieraz bym leciała
Zobaczyć i odwiedzić
Tych których zapomniałam
A jeszcze bardziej bym chciała
Odwiedzić tych co odeszli,
I leżą na cmentarzu
Czekając na sąd ostateczny.
Rodzino i znajomi!!!
Nieraz tęsknię za Wami
Gdy myślę o Was
Oczy zachodzą łzami.
3.10.1976r.
Ojczyzna moja
Ojczyzna moja to pola dookoła
Wśród których stoi mój dom.
To las w oddali a nad nim niebo,
Z którego nieraz uderza grom.
Ojczyzna moja to wszyscy ludzie
Starzy i młodzi, weseli i smutni,
Z którymi żyjemy zawsze i wszędzie
a najczęściej w kłótni.
Ojczyzna moja to wszystkie szkoły,
W których uczą dzieci
I gdzie spędzają radosne chwile
I gdzie szybko czas im leci.
Ojczyzna moja to krzyże przydrożne
Stojące w cieniu drzewa,
Pod którym siada zmęczony wędrowiec
Słuchając jak ptaszek śpiewa.
Wszystko to wokoło co nas otacza
To jakie bliskie i swoje
Które nie dawno nie było nasze
A dzisiaj jest znowu moje
Przemijanie
Minęło już lato
I wiosna minęła.
Jesienna szaruga
Już się rozpoczęła.
Zaorane pola
A nad nimi wrony
Kraczą smutnie i żałośnie
Jak dzwon pogrzebowy.
W lesie szeleszczą liście pod nogami,
Stoją drzewa obnażone,
Z gołymi konarami.
Tylko sosna i świerki,
Swoją zieleń mają
Swojej zielonej sukni
Nigdy nie zrzucają.
Ta cisza dziwna,
Że aż w uszach dzwoni
Nie ma już poziomek,
Nie ma kwiatów woni.
Nie ma gwaru, nie ma śpiewu,
Wszystko milczy wkoło,
Wszystko się do snu szykuje
By się zbudzić znów na nowo.
14.10.1982r.
przygotowała: M. Szajuk
